Pişmanım Ama

Morgan her sabah kızına gülümsemeye çalışır. Clara, o gülümsemenin ardındaki yorgunluğu görür ama söylemez. Chris’in yokluğu evde bir gölge gibi dolaşır. Anne ve kız, aynı acının farklı taraflarında yürür. Morgan, Clara’yı korumak isterken bazen fazla sert olur. Clara, annesinin sevgisini anlayamadıkça daha da uzaklaşır. Yine de birbirlerinden kopamazlar; kan bağı onları birleştirir. Bir gün, eski bir fotoğraf kutusu her şeyi değiştirir. İçindeki anılar, sessizlikten köprü kurar ve Morgan ile Clara sonunda aynı yönde nefes almayı öğrenir.